Ćwiczenia fizyczne można stosować w każdym rodzaju nowotworu, etapie choroby i metodzie jej leczenia. Istotna różnica dotyczy tylko intensywności i zakresu tych ćwiczeń, uwzględniających deficyty czynnościowe i możliwości wysiłkowe chorych.

Najbardziej wskazanymi ćwiczeniami są naturalne formy ruchu, angażujące duże grupy mięśniowe np. swobodny marsz lub marsz z kijami Nordic Walking. W zależności od rodzaju nowotworu, można również biegać, jeździć na rowerze czy pływać.

Czas trwania ćwiczeń to od 30 do 60 minut, a intensywność powinna być na poziomie 60-80 proc. maksymalnej częstości akcji serca. Można posłużyć się wzorem: 220-wiek. Na przykład dla człowieka 60-letniego jest to 160 uderzeń serca na minutę, ponieważ 220-60=160. Ćwiczenia powinny być powtarzane 3 – 5 razy w ciągu tygodnia i kontynuowane przez co najmniej sześć tygodni.

Nie ma bezwzględnych przeciwwskazań do ćwiczeń fizycznych chorych na nowotwory, ale mogą być pewne ograniczenia. Wynikają one ze specyfiki danego nowotworu lub sposobu leczenia. Poniżej kilka zaleceń prof. Marka Woźniewskiego

W przypadku anemii nie są wskazane ćwiczenia fizyczne w formie ciągłej, ale w interwałowej.
Niski poziom płytek krwi jest przeciwwskazaniem do ćwiczeń zwiększających ryzyko urazu. Chodzi tu o np. gry zespołowe.
Neutropenia wyklucza ćwiczenia fizyczne w warunkach narażających na infekcję. Nie zaleca się zatem w tym stanie np. ćwiczeń w wodzie, w dużych grupach lub na świeżym powietrzu w zimie.
Przez sześć miesięcy po leczeniu raka odbytnicy lub prostaty nie należy jeździć na rowerze.
Pacjenci z osteoporozą nie powinni wykonywać ćwiczeń z dużymi obciążeniami.
Osoby z zaburzeniami koordynacji powinny powstrzymać się od ćwiczeń w pozycji stojącej, np. marszu na bieżni mechanicznej.
Źródło: zdrowie.pap.pl